Թրամփը, Պուտինը, Ձինպինը և Ֆուկիդիտեսի սինդրոմը

Կենտրոնանալով իրենց մրցակցության վրա` ամերիկացիները ու չինացիները միւազգային ասպարեզում խաղարկում են «հավերժական մարտը ծովի ու ցամաքի միջև» գրում է Էրիկ Զեմուրը Le Figaro-ում: Ամերիկացիները կես դար անհաշիվ փող են վատնել արտաքին ինտերվենցիաների վրա (Վիետնամ, Աֆղանստան, Իրաք), որտեղից դուրս են եկել արնազրկված ու պարտված: Չերչիլն ասում էր, «Ամերիկացիները միշտ գտնում են միակ ճիշտ որոշումը: Երբ փորձել են բոլոր մնացածները»: Մերձավոր Արևելքը ամերիկացիներին սկսեց շատ ավելի քիչ հետաքրքրել, երբ թերթաքարային նավթի հանույթի շնորհիվ` դարձան նավթի տպավորիչ արտահանող: Ո՞վ կհավատար, որ ԽՍՀՄ-ի փլուզումից 30 տարի անց ամերիկացիները այդ տարածաշրջանի կառավարման «կապալի» մասը կփոխանցեն հակառակորդ ռուսներին: Թրամփը կարծես ուզում է ասել` թող Պուտինը գնա բարդ Արևելք իր պարզ գաղափարներով: Թող Պուտինը մանևրի իր տարբեր դաշնակիցների ու բարեկամների միջև, որ ատում են իրար` Իսրայելի, Թուրքիայի, Իրանի: Թող Պուտինը հանի մեծ մահակը, երբ պետք է և խաղաղապահ խաղա, թեպետ այնտեղ խաղաղությունը երբեք երկար չի տևում: Թող Պուտինը, սովորականի պես, դավաճանի քրդերին, որ արդեն 100 տարի հիմարի դերում են այդ տարածաշրջանային ֆարսում:

Ամերիկացիները կենտրոնացել են իրենց մենամարտի վրա Չինաստանի հետ: Այդ մեծ մենամարտը ձգվելու է ամբողջ 21-րդ դարում: Հավերժական կռիվը ծովի (Ամերիկա) ու ցամաքի (Չինաստան) միջև, որին մասնակցել են Լյուդովիկոս 14-րդը ու Նապոլեոնը ընդդեմ Անգլիայի, Գերմանիայի կայսրությունն ընդդեմ Մեծ Բրիտանիայի կայսրության, վերջապես` ԽՍՀՄ-ը ընդդեմ ԱՄՆ-ի: Տիտանների այդ ճակատամարտը ամերիկացի մի պրոֆեսոր անվանել է Ֆուկիդիտեսի սինդրոմ: Փիլիսոփան գտնում էր, որ ծագող ու մարող տերությունների դիմակայությունը միշտ պատերազմով է ավարտվում: Մնացածը թե ԱՄՆ-ի, թե Չինաստանի համար երկրորդական է: Մերձավոր Արևելքը, Հարավ-Արևելյան Ասիան, Աֆրիկան, Ռուսաստանը կամ Եվրոպան երկրոդական օբյեկտներ են` դաշնակիցներ կամ հակառակորդներ, զոհեր կամ հովանավորյալներ: Ճանճեր, որ թռկոտում են երկու փղերի մեջքին:
Էրիկ Զեմուր, Le Figaro

Հ.Գ. 2019-ը հաստատ կանցնի Ֆուկիդիտեսի սինդրոմի գործողության դաշտում: Զինվեք համբերությամբ, կյանքը երկար է, եթե նույնիսկ ավարտվում է վաղը: Միշտ աշխարհում ինչ-որ մեկը կռվում է, ինչ-որ մեկը հաղթում է, ինչ-որ մեկը պարտվում է, ինչ-որ մեկը փորձում է խաղաղություն գտնել:
2019-ին մնաց մեկ օր ու Խոզի տարին բազում խոզություններ է անելու, ամբողջ հարցը` ինչքանո՞վ ենք ճանաչում Խոզին ու ի՞նչ գիտենք նրա մասին: Կամ` ի՞նչ ենք նրան վերագրում` իբրև մեր սեփական հաջողություն կամ ձախողում: Բարի ամանոր ու առանց սինդրոմների 365 օր ձեզ:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ